Gelezen...

Achter op een auto:

'Als ik in een Mercedes wil rijden, bel ik wel een taxi.'

Storm na de stilte

Blogde ik begin augustus nog dat het zo rustig was op het werk? Vergeet het maar weer! Intussen drie weken vakantie gehad, en bijna drie weken weer aan het werk, maar die laatste drie weken hebben me de rest allang weer doen vergeten!

Een overvolle mailbox was mijn deel. En een collega die een aantal spoedklussen voor me had, waardoor de overvolle mailbox nog voller werd omdat ik daar nog niet aan toe kwam. Aan het eind van de eerste week had ik behalve een overstromende mailbox ook een overstromend hoofd en sloeg de stress toe... Gelukkig was daar het weekend...

Maar de maandag kwam weer snel en hoewel ik eindelijk een deel van de mailberg kon weglezen, bleef het me dwars zitten. Op woensdag en donderdag waren de dagen volgepland voor een project-eindcontrole, en dus had ik na twee weken werken nog steeds een volle mailbox. Maar gelukkig, het is elk week wel een keer weekend.

Afgelopen maandag, eindelijk, kon ik overzicht creëren in mijn mailbox, mijn to-do lijst en, nog veel belangrijker, in mijn hoofd. Het is nu donderdag en ik heb eindelijk het gevoel dat ik alles weer onder controle heb. Vandaag nog wat lopende zaken wegwerken, morgen een aantal rapportages - waarvan er 2 al vorige week af hadden moeten zijn - afmaken en dan ben ik weer helemaal bij...

Nog niet eerder heeft het me drie weken gekost om 3 weken vakantie-achterstand weg te werken. Conclusie: geen vakantie meer opnemen? Geen optie.

We zullen doorgaan...

Komkommertijd

Een normale werkdag is meestal goed gevuld - althans, bij mij. Vervelen doe ik me geen seconde! Tot het vakantietijd is, hoewel dat ook wel eens wil variëren.

Op een normale werkdag ben ik om half acht (ongeveer) aanwezig, en ga ik om vier uur (ongeveer) weer naar huis. Dat variëert ook. Het komt regelmatig voor dat ik om kwart voor vijf bijvoorbeeld pas de deur achter me dicht trek.

Zo'n dag bestaat uit het organiseren en registreren van trainingen en trainingsbehoefte, met daarbij ook het financiële proces en het key-userschap van onze electronische Opleidingsomgeving. Grotendeels van achter een computerscherm, met een telefoon binnen handbereik. De e-mails en de telefoontjes vullen het grootste deel van mijn tijd. Tijd voor extra dingen is er niet of nauwelijks.

Onze afdeling bestaat voornamelijk uit mensen die allemaal hun eigen specifieke rol spelen binnen de afdeling. En vaak is iedereen als enige op de hoogte van hoe het precies werkt. Ojee. Daar ligt een risico, werd er vorig jaar gesignaleerd! We mochten collectief niet meer met de trein reizen, in verband met het risico...

Ook ik, als enige met verstand van de financiële kant van de afdeling, behoor tot de risicogroep.

Zoals gezegd, in de vakantietijd wil het wel eens variëren. En dus in plaats van me richting mijn verlof te gaan zitten vervelen, besteed ik mijn tijd aan het fabriceren van Handleidingen. Eentje is er af, al moet deze nog even door iemand worden nagelezen, maar wie heeft daar nou zin in, 118 pagina's lang? De tweede begint ook vorm te krijgen, dat wordt minstens net zo'n boekwerk.

En dan mag ik eindelijk omvallen... Dan mag ik eindelijk weer met de trein.

Hmmm... vakantie-ideetje?

Schrijven

In het verleden, toen ik veel actiever was in Blogland, werd me wel eens verteld dat ik een leuke schrijfstijl had. En waarom ik daar verder niets mee deed?

Schrijven, spelen met woorden op papier, of eigenlijk in deze moderne tijd, spelen met woorden op je computerscherm, het is altijd één van mijn hobby's geweest. In mijn jeugd al.

Zo heb ik nog een schriftje liggen met daarin mijn eerste verhaaltjes, althans de verhaaltjes die ik keurig heb opgeschreven. Ik had er zelfs tekeningen bij gemaakt. Een verhaaltje over een speelkaart, een klavertje acht, dat de wijde wereld in trekt, hoe bedacht ik het.

Met vriendinnen en nichtjes maakte ik op een regenachtige (zondag) middag een eigen krantje. Toen ik eenmaal een beetje Engels had geleerd, had ik al gauw via een Penvrienden organisatie, enkele buitenlandse correspondentievriend(inn)en, in Frankrijk, België, Hong Kong en Athene.

Uiteindelijk heb ik zelfs ooit nog, in de begintijd van de computers, een volwassen verhaal geschreven. Deze ben ik helaas kwijt geraakt, zo jammer. Het speelde in Australië en er kwam een pistool en een misdaad in voor. Verder weet ik het niet meer.

Voor de buurtvereniging maakte ik op gezette tijden een soort van Nieuwsbrief, ik heb tijden meegewerkt aan de schoolkrant op de school van mijn dochters, en heb voor de peuterspeelzaal een liedjesboekje in elkaar gezet.

Toen kwam het bloggen. Van 2006 tot 2008 verschenen er soms dagelijks berichtjes van me, vaak ook vergezeld van een eigen foto of een van het internet geplukte illustratie.

Sinds 2008 is het wat stiller... en toch... af en toe lees ik een leuk boek en denk ik: Dat kan ik toch ook?

Een paar maanden geleden, toen ik eindelijk overstapte op een smartphone, ontdekte ik de site www.Wattpad.com. Daar vind je boeken in allerlei talen, in allerlei genres, en kun je eventueel zelf ook je schrijfsels achterlaten. Er zijn juweeltjes bij. Ze zijn te lezen op je smartphone, of gewoon op de pc (een tablet zou dan handig zijn :)).

Van mijn collega hoorde ik dat er een nederlandse site is waar (beginnende) schrijvers ook een stuk van een boek kunnen achterlaten, http://www.tenpages.com/. Het leuke daar is dat mensen die jouw schrijfsel waarderen, een aandeel kunnen kopen in jouw boek, waardoor je uiteindelijk de kans hebt om jouw boek te laten drukken. Dat ligt natuurlijk aan het aantal aandelen dat je verkoopt. En de aandeelhouders krijgen een deel van de opbrengst.

Wie weet vind je me daar ooit terug.

Er zijn echter 3 belangrijke dingen die ontbreken...
1. Inspiratie
2. Tijd
3. Een goede schrijfplek

Ach, en daarbij... op mijn werk ben ik momenteel (het is tenslotte vakantietijd en dus erg rustig) een handleidingenboek aan het maken. Hier komt ook tekst in voor, maar vooral veel screenprints. En dat is toch eigenlijk ook een boek?

Tempus Fugit

Het leek wel gisteren, de jaarwisseling van 2010-2011. En toch stonden we zojuist al weer oliebollen te bakken voor de volgende jaarwisseling. Morgen, nee, over 8 uur en 33 minuten, is het al weer 2012.

Terugkijken? Ik kijk liever vooruit. 2011 was een aardig jaar, maar overdoen, nee, dat hoeft voor mij niet. 

2012 boeit me veel meer. Wat zal dat jaar ons brengen? Wat blijft bij het oude, wat gaat er veranderen? Het blijft waarschijnlijk een verrassing tot het moment van verandering daar is, of, als alles hetzelfde blijft, wanneer ik volgend jaar op dit tijdstip terugkijk naar 2012. 

Je ontkomt er niet aan, hè? Zonder dat je het wilt kijk je toch even terug. Nou, vooruit dan maar.  

De rode draad door 2011 was wel de oudste dochter hier: ze werd 18 jaar, ging voor het eerst zonder ouders naar het buitenland op vakantie, en ging ook nog eens op kamers wonen in Assen. Zoiets levert vooral een hoop grijze haren op. Ik was al gewaarschuwd: kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen... vul maar in. 

Middelste dochter ging heel 2011 gewoon haar gangetje, had het hele jaar een vast vriendje (al anderhalf jaar ondertussen), deed het prima op school en deed geen gekke dingen. Blijf vooral zo doorgaan, alsjeblieft... 

En dan de jongste, mijn leen-dochter... Bijna elf is ze, doet het fantastisch op school en heeft sinds kort een bril omdat ze het bord niet meer kon lezen in de klas. En wij maar denken dat ze gewoon graag op de grond wilde zitten voor de televisie. 

En wij? Still going strong. 

Plannen voor 2012 hebben we niet. Misschien een andere auto, in het voorjaar of zo. Qua werk gaat er niets veranderen, ik zit prima waar ik zit, en wordt gewaardeerd om mijn inbreng. Altijd fijn. J.J. mocht in 2011 ook niet klagen, ondanks crises en recessies en zo. We zullen zien hoe dat in 2012 verder uitpakt. 

Tempus Fugit. 

Morgen is het 2012. Tot volgend jaar. 

Levensfasen

ba·by [beebie] de; m,v -’s; -’tje zuigeling, klein kindje

peu·ter de; m,v -s kind van 2-4 jaar

kleu·ter de; m,v -s kind van 4-6 jaar

kind het; o -eren; -je, -jes of -ertjes 1 mens in onvolwassen staat 2 afstammeling

tie·ner de; m,v -s iem van 13-19 jaar

ado·les·cent de; m,v -en iem die bijna volwassen is

(ou·der de; m,v -s vader of moeder)

(bron: www.vandale.nl)

Vanaf woensdag 15 juni ben ik de ouder - de moeder om precies te zijn - van een dochter van 18 jaar. Alle fases die hierboven staan hebben we ondertussen samen doorlopen.

Als baby was ze iemand die veel sliep, maar als ze wakker was, vroeg - en kreeg - ze alle aandacht. Aangezien ze de eerste was en dus voor een hoop mensen een nieuwe levensfase betekende (opa, oma, oom, tante, vader, moeder en zelfs een overgrootmoeder!) werd ze verwend tot en met.

Als peuter werd duidelijk dat ze toch wel veel aandacht vroeg af en toe, alleen spelen was lastig, er moest altijd iemand zijn om haar bezig te houden. Gelukkig voor mij als moeder, en dus degene die altijd in haar buurt was, sliep ze nog steeds erg veel. In deze periode brak er voor haar nog een nieuw fase aan: die van grote Zus.

In de kleuterfase was ze vooral bezig met het leren van nieuwe dingen en het maken van vriendinnetjes. Niet te veel, maar 1 of 2 goede vriendinnetjes die regelmatig kwamen spelen. Ze leerde haar eerste woordjes lezen en schrijven, kon eenvoudige sommetjes maken en ontwikkelde zich goed. Het bleef lastig om zichzelf bezig te houden, maar ach, thuis had ze nu een klein zusje om mee te spelen.

Na de kleutertijd begon het serieuze werk. School, huiswerk, gymnastiekclub, klasgenootjes, verjaardagsfeestjes. Alles wat bij het leven van een kind hoorde. Leuke dingen, maar ook minder leuke, zoals ouders die gingen scheiden toen ze tien was, en een klasdie in groep 8 raakte in twee kampen, terwijl zij bij geen van beide echt hoorde.

De eerste stappen in de grote boze wereld kwamen toen ze net 12 was: de middelbare school, 18 kilometer verder, waar ze in de zomer op de fiets naar toe ging. De nodige lekke banden, in de winter met de bus, veel huiswerk en zware boekentassen. Voor moeders een moeilijke fase: zo jong, en dan al zo ver fietsen. Ook de puberteit brak aan, met de nodige ruzies en meningsverschillen. Het eerste stukje loslaten was een feit.

Met veel ups en down haalde ze na vier jaar haar VMBO-TL diploma, nauwelijks 16 jaar oud. De keuze voor de vervolgopleiding had ze al gemaakt, mede dankzij haar snuffelstage op een peuterspeelzaal: Sociaal Agogisch Werk zou het worden, in de grote Stad, waar we ondertussen vlakbij wonen.

En nu wordt ze 18. De opleiding ging stroef, hoewel de stage best leuk was, maar voor grote Zus was het na anderhalf jaar wel duidelijk: Dit was het toch niet helemaal, dit wilde ze niet de rest van haar leven blijven doen. En dus, nu ze 18 wordt, breekt er een nieuwe fase aan: een nieuwe opleiding, in een nieuwe stad, en dus op kamers.

Voor moeder de volgende stap in het loslaatproces...

Aan de ene kant is het goed, het is een logische volgende stap, en het pubergedrag wat ons absoluut niet bespaard is gebleven heeft zijn doel bereikt: het is waarschijnlijk zelfs beter dat ze niet langer thuis woont. Aan de andere kant: het lijkt wel gisteren dat ze voor het eerst op de fiets naar school ging, 18 kilometer verderop?. En eergisteren, dat ze leerde fietsen. En drie dagen geleden dat ze werd geboren... Hoezo 18 jaar...

Kaas

Er was eens een internetter (m/v) die een enquête wilde invullen om, nou, wie weet, bonuspunten te verdienen voor spellen of om wat voor reden dan ook. Die internetter, laten we hem of haar M. Kaas noemen, had echter geen zin om daarna allerlei telefoontjes te krijgen met aanbiedingen.
M. Kaas ging daarom op het internet op zoek naar een adres dat hij of zij kon gebruiken, want ja, het moest wel een geldig adres zijn met een bestaand telefoonnummer!!!

Zo lief, deze M. Kaas dacht daarbij aan ons. En vulde ons adres en telefoonnummer in. Waarom? Ja, vertel het maar... het adres en telefoonnummer staat natuurlijk gewoon op het WWW, in verband met Vriendje's eigen bedrijf, zichtbaar voor Jan en Alleman en dus ook voor M. Kaas.

Het gevolg?
Post met folders over vakantiebestemmingen (daar valt mee te leven ) en telefoontjes van call centers, die natuurlijk net allemaal om 18:00 uur gaan bellen.

Een registratie:
Dinsdag: 2 telefoontjes, door Kleine Zus beantwoord. Men vraagt naar dhr. M. Kaas. Eh... niet bekend bij ons.
Woensdag: de post bracht vakantiefolders, en een aantal telefoontjes, weer voor dhr. M. Kaas.
Donderdag: weer drie telefoontjes, doorgevraagd en uitgelegd, maar ja, deze callcenter medewerkers kunnen er net zo weinig aan doen als wij zelf.

En nu? Het zal vanzelf wel ophouden, hopen we. M. Kaas is vast niet de echte naam. We zijn al allerlei bruggetjes aan het zoeken:
1. Mijn achternaam is een beroep, dat beroep maakt worst, bij worst hoort Kaas... Ben ik de schuldige?
2. Vriendje houdt van muisjes en muisjes houden van Kaas. Is Vriendje de schuldige?
3. Grote Zus is dol op Kaas. Is Grote Zus de schuldige?
4. Kleine Zus heeft vissen. Katten lusten graag vis. Katten lusten graag muisjes. Muisjes lusten graag Kaas. Is Kleine Zus de schuldige?
5. Ezzie is Vriendje's dochter. Vriendje houdt van muisjes en muisjes houden van Kaas. Is Ezzie de schuldige?
6. Vriendje van Kleine Zus komt alleen zijn bed uit voor beschuit. Op dat beschuit hoort een flinke laag Kaas. Is Vriendje van Kleine Zus de schuldige?

Slaat helemaal nergens op, natuurlijk. En dat allemaal door zo'n grapjas die niet zijn eigen gegevens durft in te vullen.

Voor het geval dat hij of zij googled op zijn/haar eigen naam en heel toevallig hier terecht komt: Je wordt bedankt! (NOT)

Geen gedachten?

Niet veel activiteit hier, terwijl ik zo enthousiast begon. AnJoyMe denkt na... en dan blijft het stil. Betekent dat dan dat ik niet nadenk?

Nee, natuurlijk niet. Die hersens malen de hele dag door, af en toe houdt het zelfs 's nachts niet op, maar gelukkig zijn de piekernachten van 8 jaar en langer geleden definitief verleden tijd.

Er valt genoeg na te denken. Een verjaardag, moederdag, de toekomst van je kinderen, welke boodschappen moet je halen, je gezondheid, vakantie, wat eten we vandaag, en je werk, vergeet vooral niet je werk! Wat kan dat af en toe een energie vreter zijn, zeg.

Op dit moment is het vooral een spoedklus die af moet, maar vergeet niet dat het normale werk ook nog af moet. Aangezien "men" niet in de gaten heeft dat jij tot over je oren in excel-bestanden zit, belt men vrolijk om te vragen naar de kleinste dingetjes. En dat stoort... en oh ja, ik was ergens mee bezig, hoe ver was ik ook weer? Prompt ben je weer een kwartier verder!

En als je dan denkt: och, straks is deze klus geklaard, dan kunnen we onze volle aandacht weer op de normale dingen richten, nou, vergeet het maar, de volgende klus staat al weer voor de deur. Want de klus die geklaard is, is slechts een inleiding...

Maar goed, al die drukte zorgt er dan voor dat het hier stil blijft, hoewel het nadenken dus echt niet stopt...

Gewoon vrijdag

Voor mijn gevoel was het gewoon vrijdag. Niets bijzonders aan. Ja, oké, de meiden waren niet naar school (en waren tot mijn stomme verbazing al voor negen uur hun bed uit) maar er moest (door ons volwassenen) gewoon gewerkt worden. Daarbij moest er ook nog een (stief)dochtertje gehaald worden, en werd er een nieuwe trap geplaatst, kortom, een heel gewone vrijdag. Toch?

Gezien alle hectiek rondom de nieuwe trap (deze werd pas na vier uur geplaatst) werd er in etappes gegeten, en na het eten kwam één van de meiden met de vraag of ik nog naar de supermarkt moest (4 kilometer verderop) want dan wilde ze graag meerijden. Ja, eigenlijk wel, nog wat boodschappen halen voor het (paas) weekend zou geen overbodige luxe zijn.

En zo stapten we met zijn allen om 19:00 uur in de auto om inkopen te gaan doen en in de bibliotheek onze boeken te ruilen.

Om tien minuten later voor een gesloten supermarkt te staan. En de bibliotheek was ook al niet open.

S***... Goede Vrijdag... toch niet zo gewoon dus!

De eerste

Het kriebelt weer eens. Een foto-weblog is leuk, maar af en toe een stukje tekst plaatsen ook. Je zit soms wel eens voor je uit te mijmeren, over ditjes en datjes, soms alleen interessant voor jezelf, soms voor anderen, soms wil je alleen weten wat anderen er van vinden.

Ergens bestaat er nog een muziekweblog van mij waarop ik in mei 2007 voor het laatst iets gepost heb. Toch komt er af en toe nog een reactie binnen, dus ach, laat maar staan...

Wat ik dan hier ga doen, is een mix van alles... een leuk nieuw liedje dat ik heb gehoord, of een statement dat indruk heeft gemaakt, belevenissen, persoonlijk en minder persoonlijk, foto's, kortom, een mengelmoesje...

Bij deze is iedereen natuurlijk van harte uitgenodigd om mee te lezen en te praten...